Acil servis dizileri televizyon dünyasında her zaman kendine yer bulur. Fakat The Pitt, bu bilindik türün kalıplarını yıkan, izleyicisini tek bir günün içine kilitleyen ve çıkmasına izin vermeyen bambaşka bir deneyim.
İlk bölümünden itibaren bize çok tanıdık, ama aynı zamanda dayanılması güç bir tempo yaşatıyor: Doktorların nefes almadan çalıştığı, hastaların kapıdan taşarcasına aktığı, yönetimin sürekli baskı kurduğu bir Pittsburgh hastanesi.
Dizinin en çarpıcı tarafı, on beş bölüm boyunca yalnızca bir günü anlatıyor olması. Bu tercih de izleyiciye birinci şahıs gözünden deneyimlenen belgesel tadında bir izlence sunuyor. Karakterler koşarken, terlerken, kahkahalarla kısa bir mola verirken ya da bir kaybın ardından köşede kendi başına ağlarken biz de onlarlayız. O kadar yakındayız ki, kimi zaman izlerken nefesimizin sıkıştığını hissediyoruz.
Derin bir "çukur"
Hastanenin Dr. Robby tarafından bir "çukur" olarak adlandırılması, dizinin aslında tüm tonunu belirleyen bir metafor. Ana karakterimizin ağzından duyduğumuz bu benzetme yalnızca fiziksel koşulları değil, aslında büyük oranda ruhsal yorgunluğu işaret ediyor. Yatak kapasitesinin çok üzerinde hasta kabul eden bu kurum yalnızca yaraları sarmakla görevli değil, aynı zamanda hayatlarının kırık dökük parçalarını da toparlamaya niyetli. Bir yandan da acil odasında saatlerdir bakılmayı bekleyen hastaların küfürleriyle de başa çıkmaya çalışıyor tabii.
The Pitt'i sadece "düz" bir hastane dizisi olarak yorumlamak yanlış olur, birinci bölümden on beşinci bölüme kadar büyük bir psikolojik savaş veriyoruz çünkü. Basit bir sıyrıktan ölümle burun buruna gelmiş vakalara kadar her hasta, kendi hikâyesini beraberinde getiriyor. Bu hikâyeler de yalnızca tıbbi bir vaka değil, izleyicinin vicdanında yankı bırakan, insan olmanın kırılganlığını hatırlatan küçük evrenlere dönüşüyor.
Gerçekliliğin ortasında
Dizi, dramatik anları şişirmek yerine hayatın içindeki gerçekliği yüzümüze vurmayı tercih ediyor. Bir annenin evladına sarılamadan sedyeye alınışı, yaşlı bir adamın kalabalık koridorda kaybolmuş bakışları ya da çaylak bir doktorun titreyen elleri… Tüm bu anlar yazılı bir senaryodan çok yaşanmışlığa benziyor. Kendini olayların tam ortasında bulduğu için, işte tam da bu yüzden izleyici yalnızca seyirci olmaktan çıkıyor.
Ve tabii ki büyük trajediler de eksik değil. Dizinin en çok konuşulan bölümlerinden birinde yaşanan toplu saldırı vakası, yalnızca aksiyon yaratmak için değil, sağlık çalışanlarının felaket anlarında nasıl bir yükün altına girdiklerini göstermek için kurgulanmış. Sürükleyicilik başlı başına bu dizinin en başarılı yaptığı şey; fakat 12. bölüm, insanı öyle bir etkisi altına alıyor ki, dakikalar saniyeler gibi geçiyor, hangi yöne, hangi hastaya bakacağınızı dahi şaşırıyorsunuz.
Bir de diğer yanda da Robby'nin geçmişine yapılan geri dönüşler bizi merak içinde bırakıyor. Acı dolu bir süreç olduğu her halinden belli, birkaç detay da öğrendik sayılır fakat olayın tamamen ikinci sezonda açığa çıkacağını ummaktan başka bir şey şimdilik elimizden gelmiyor.
Asıl kahramanlar
On beş bölüm boyunca tanıdığımız doktorlar, hemşireler ve stajyerler, alışılmışın aksine hiç dramatize edilmeden tanıtılıyor. İlk başlarda daha önce hiç okumadığımız bir kitabın 45. sayfasından okumaya başlamak gibi hissediyoruz, zaten dizinin gücü de burada yatıyor. Tek amaç hayat kurtarmak. Kahramanlık pozları yok; onun yerine yorgunluk, öfke, çaresizlik ve küçük sevinçler var. Özellikle çaylakların, uzman doktorlarla kurduğu gerilimli ilişkiler izleyiciye gerçek hastane hiyerarşisini hatırlatıyor.
Ama bir karakter var ki öne çıkmadan edemiyor: Noah Wyle'ın Dr. Robby'si. Henüz kendisini tam anlamıyla tanımıyoruz, fakat hikâyesi, "çukur"un yalnızca bir metafor değil, gerçek bir duygu olduğunu kanıtlar gibi bir his bıraktı bile. Geçmişine dair ipuçları, izleyiciyi ikinci sezona hazırlayan en büyük malzeme. Onun gözünden acil servisin ağırlığını taşımak, izleyiciye belki de en acımasız ama en dürüst deneyimi sunuyor.
Televizyon dünyasında yeni bir duruş
Geçtiğimiz günlerde Emmy sahnesinde adını sıkça duyduğumuz The Pitt, ödüllerini yalnızca dramatik yapısıyla değil, cesur tercihleriyle de sonuna kadar hak etti bana kalırsa. Tek bir günü merkezine alması, televizyon anlatısında pek rastlanmayan bir risk. Ama bu risk, gerçekçilikle birleşince eşsiz bir avantaja dönüşmüş.
Yaren Özbebek
Dizinin yaratıcı ekibi her sahneyi büyük bir titizlikle kurgulamış. Kaosun içinde düzen yaratma çabaları, tıbbi prosedürlerin detayları, ama en önemlisi karakterlerin iç seslerini hissettiren küçük anlar… İşte bu bütünlük, The Pitt’i benzer yapımlardan birkaç adım öne taşıyor.
Yeniden doğuş, yine acil servis...
Eski izleyiciler için en güzel sürprizlerden biri de Wyle’ın geri dönüşü. ER döneminden tanıdığımız oyuncunun yıllar sonra tekrar acil serviste boy göstermesi, nostaljik bir bağ kuruyor. Fakat bu dönüşle Wyle, Robby karakteriyle kendi kariyerinde yeni bir zirveye çıkıyor. Yılların deneyimiyle verdiği performans, dizinin ruhunu taşıyan omurga hâline geliyor.
Varlığı, dizinin samimiyetine ve gerçekçiliğine ayrı bir güç katmış. Çünkü yalnızca izleyicinin değil, ekranın da güven duyduğu bir isim haline geliyor. Bu güven de dizi boyunca kendini hissettiriyor elbette. Başarılı oyuncu, kariyerinin iki zirvesinde de bir doktoru canlandırıyor.
Sonraki güne hazırlık
The Pitt, yalnızca bir günün hikâyesini anlatıyor. Fakat o gün, karakterlerin ömürleri kadar uzun, izleyicinin zihninde günlerce yankılanacak kadar derin. Her bölüm bittikten sonra kendinizi "yarın ne olacak?" diye sorarken buluyorsunuz. İşte bu da dizinin en büyük başarısı; izleyiciyi yalnızca seyirci olmaktan çıkarıp, o hastanenin bir parçası gibi hissettirmek.
Benim için The Pitt hayatın en acımasız, en gerçek yüzlerinden biriyle yapılmış bir yüzleşmeydi. İkinci sezon için duyduğum heyecan, yalnızca Robby’nin hikâyesini öğrenme isteğinden değil, aynı zamanda "çukur"un ertesi gününe eşlik etme arzusundan kaynaklanıyor. Çünkü bu diziyi izlerken öğrendiğim en önemli şey şu: Acil servisin kapıları hiçbir zaman, hiç kimseye kapanmıyor.
Yaren Özbebek
Yorumlar