Caddo Gölü, sinema perdesinde nadiren karşılaştığımız, size bir el sıkışması uzatıp, ardından elinizi hızla yakalayıp sizi beklenmedik bir labirente fırlatan o filmlerden. Dürüst olmak gerekirse fragmanları izlerken "Yine mi nemli, bataklık gerilimi?" diye içimden geçirmiştim. Ama yanılmışım, hem de fena biçimde. Yönetmenler Celine Held ve Logan George, bu uğursuz coğrafyanın yani Louisiana ve Teksas'ın kesişimindeki o balçıklı, melankolik bölgenin sadece bir dekor değil, aynı zamanda nefes alan, tehlikeli bir karakter olduğunu anlamışlar. Caddo Gölü, asırlar süren bir sırrı fısıldıyor gibi. Bu, sadece bir kayıp hikâyesi değil, bir coğrafyanın laneti.
Filmin asıl gücü, o bilindik gerilim kalıplarını ustalıkla kullanıp, tam güvenmeye başladığınız anlarda zemini ayağınızın altından çekmesinde yatıyor. Eğer Christopher Nolan'ın katmanlı zihin oyunlarını, ya da David Fincher'ın karanlık ve atmosfere boğulmuş dünyalarını seviyorsanız, Caddo Gölü'nün sunduğu deneyim, size pek de yabancı gelmeyecek. Zaten izlerken sürekli olarak beynimin arka planında o meşhur 2009 yapımı Triangle’ın sarmal yapısı dönüp durdu. Yetmedi, ailenin derinlerindeki o karmaşık zaman ve kader düğümleri beni alıp Netflix'in Dark dizisinin atmosferine götürdü. Bu film, bu örnek eserlerden ilham almış evet ama kendi gölgesini de yaratmayı başarmış.
Hayatta kalmanın suçluluğu
Dylan O’Brien’ın canlandırdığı Paris, hikâyenin ruhsal yükünü taşıyan adam. Annesini, bir nöbet anının tetiklediği araba kazasında kaybetmiş olmanın yükünü, omuzlarında kocaman bir kaya gibi taşıyan acılı bir karakter. O'Brien’ın performansı da cuk oturmuş, başlarda fazlasıyla soğuk görünse de aslında tam anlamıyla içten ve dürüst bir karakter. Özellikle otoparkta, annesinin doktoruyla yüzleştiği o anlarda, hayatta kalanın o kemiklere işleyen suçluluk duygusunu ve umutsuzluk gerçeğini içinize işlettiriyor. Paris'i dümdüz bir karakter değil, “neden ben değil?” sorusunun ete kemiğe bürünmüş hali gibi tanımlamak daha doğru olacak. Ya da hayatta kalan herkesin kalbinin bir köşesinde sessizce yankılanan o suçluluk duygusunun insan sureti diyelim.
Paris'in bu kişisel trajedisi, çok geçmeden Caddo Gölü'nün kendisinin altındaki daha karanlık, daha büyük bir gizemin sadece bir parçası olduğu şüphesiyle sarmalanıyor. Filmin zekâsı, izleyiciyi bu şüpheye ortak etmekte; basit bir kaza ya da trajedinin ötesinde, bu mekânın kendine has bir iradesi ve hikâyenin görünmeyen iplerini çeken bir gücü olduğunu hissettiriyor. O'Brien'ın performansı da bu gizemin ağırlığını omuzlarında taşıyan, ancak pes etmeyi reddeden bir karakterin inandırıcılığını sağlar nitelikte.
Ellie'nin çatışması ve gözden kayboluş
Hikâyenin diğer damarı, Lauren Ambrose'un canlandırdığı, annesiyle çatışan, babasızlığın getirdiği boşlukta çırpınan Ellie'de atıyor. Aile bağları paramparça olmuş; annesi, üvey babası Daniel ve genel olarak ailesiyle arasındaki gerginliği onarma çabalarıyla Ellie fazlasıyla hüzünlü bir karakter. Tek sığınağı da 8 yaşındaki üvey kız kardeşi Anna. Ellie’nin o yalnız ve anlaşılmamış ruh hali o kadar gerçekçi çizilmiş ki, karakterle empati kurmadan edemiyorsunuz.
Ellie'nin bu içsel yalnızlığı ve dış dünyayla kurduğu kırılmaya yönelik bağlar, işte bu hikâyenin dönüm noktasını hazırlıyor. Sonra o an geliyor; aile içi bir patlamanın ardından Ellie'nin o anlık kaçışı, onu göle yönlendiriyor. Ardından onu çok seven Anna da ablasını takip ediyor ve o lanetli yerde kayboluyor. Bu kayboluş, sadece fiziksel bir olay değil, aynı zamanda Ellie’nin hayatının ve hikâyesinin gidişatının da geri dönülmez biçimde değiştiği ana sahiplik yapıyor.
Görünmez ipler
Anna'nın bu gizemli kayboluşu, Ellie'nin hikâyesini Paris'in arayışıyla öylesine beklenmedik ve sarsıcı bir şekilde birbirine bağlıyor ki, filmin bu düğümü çözme biçimi, en tecrübeli gerilim izleyicisini bile hazırlıksız yakalayacak türden. Rastgelelikten öte derin bir öykü, takdire şayan bir düzen ve açıklanamaz bir kader bağı hissi uyandırıyor.
Filmin, bahsettiğimiz Dark ve Triangle dokunuşu tam da bu noktada kendini gösteriyor; hiçbir şeyin tesadüf olmadığı, her eylemin bir yankısının olduğu fikri anlatının temelini oluşturuyor.
Caddo Gölü sadece hikâye örgüsüyle değil, bence aynı zamanda görsel diliyle de öne çıkan bir çalışma. Görüntü yönetmeni, Teksas ve Louisiana sınırındaki bu bataklık ve ormanlık alanın melankolisini adeta her kareye yaymış. Havanın o nemli ve baskın kasveti, suların yüzeyindeki yansımalar ve gölgeler, filmin psikolojik gerilimini destekleyen, başlı başına ayrı bir atmosfer. Kameranın kullanımı, izleyiciyi sadece bir gözlemci değil, aynı zamanda o bataklığın içindeki o yoğun, tehlikeli enerjinin bir parçası izlenimi veriyor.
Bu sinematografik tercihle birlikte filmin duygusal ağırlığı da artıyor. O'Brien'ın Paris'i, ya da Ambrose'un Ellie'si, bu kasvetli coğrafyanın içinde kaybolmuş, küçülmüş gibi görünüyorlar. Mekân, karakterlerin iç dünyasının dışa vurumu haline geliyor. Film, bir yandan kayıp üzerine bir meditasyon sunarken, diğer yandan bu kayboluşun coğrafya ile nasıl bütünleştiğini göstererek izleyicinin zihninde kalıcı bir iz bırakıyor. Bu yüzden bu izlediğimiz şey sadece bir film değil, içine daldığınız bir deneyim bence.
Bir önerinin ötesinde
Eğer sinemadan beklentiniz sadece anlık bir heyecan değil, aynı zamanda zihninizi meşgul edecek bir bilmece, ruhunuzu besleyecek bir atmosfer ve klasikleşmiş anlatıları ustaca eğip büken özgün bir bakış açısıysa, Caddo Gölü sizlik olabilir. Üzerinde konuşulmayı hak eden bu çok katmanlı eser; sizi gerilimden drama, oradan da akıl oyunlarına sürükleyecek. Yüksek tempolu, kanlı bir gerilim bekleyenler hayal kırıklığına uğrayabilir; ancak iç içe giren hikâye anlatımına, güçlü oyunculuklara ve atmosferik sinematografiye değer verenler için bu film, son zamanların en değerli sinema keşiflerinden biri. Kendine has tarzını oluşturmayı başarmış bu işe bir şans verin. Pişman olmayacaksınız.
Yorumlar